نامش «محمدرضا کنی» بود ولی از بس در دوران طلبگی ارادت و عشق به حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف داشت، مردم و طلبه ها او را «مهدوی» صدا می کردند...
14 خرداد بود؛ به ایشان گفتند: حالتان مساعد نیست، به مراسم نروید. فرمود: من نمی توانم روز رحلت امام در خانه باشم و با آن مرد بزرگ و نایب برحقش تجدید بیعت نکنم. جان و قلب من مالامال از عشق امام و رهبر است.
چند ماهی در کما بود و هیچ حرکت و هوشیاری نداشت. خادمان حرم رضوی با پرچم امام هشتم آمده بودند به عیادتش.
وقتیکه شروع کردند به خواندن صلوات خاصه؛ ناگهان چشمان آیت الله باز شد و از گوشه چشمانش اشک جاری شد و بعد از اتمام دعا چشمانش بسته شد!
دکترها می گفتند این عمل غیر ارادی است و فقط نشانه محبت عمیق روحی ایشان به اهلبیت علیهم السلام است...
رحلت این عالم وارسته انقلابی، یاور مخلص، بصیر و بی ادعای رهبر و بنده صالح خدا تسلیت باد
